Ντετούς

(Destouches, Τουρ 1680 – Φορτουαζό, Μελέν 1754). Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Φιλίπ Νερικό (Philippe Nericault). Ύστερα από μια μάλλον ανήσυχη εφηβεία, τον πρόσεξε στην Ελβετία ο Γάλλος πρεσβευτής και χάρη στο ενδιαφέρον του διπλωμάτη κατόρθωσε ο Ν. να ανεβάσει πρώτα στα διάφορα καντόνια της Ελβετίας και ύστερα στην Comedie-Francaise, την πρώτη του κωμωδία: Ο αναιδής περίεργος (1710). Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων: Ο αχάριστος (1712), Ο αναποφάσιστος (1713), Ο κακόγλωσσος (1715). Η επιτυχία των έργων αυτών, μέτριων απομιμήσεων του Moλιέρου (αν και δεν τους έλειπε κάποια λεπτή κωμικότητα) τον έκανε προστατευόμενο του αντιβασιλιά, ο οποίος του εμπιστεύτηκε μια σειρά από τιμητικά και διπλωματικά αξιώματα, που τον έφεραν έως το Λονδίνο και οδήγησαν στην εκλογή του στη Γαλλική Ακαδημία (1723). Πολύ νωρίς όμως ο Ν. προτίμησε ν’ αποσυρθεί στο μοναχικό του κτήμα στο Φορτουαζό, όπου έγραψε μια ιστορία του θεάτρου και νέες κωμωδίες. Ο παντρεμένος φιλόσοφος (1727), όπου σκιαγραφείται η συζυγική ζωή του συγγραφέα, γνώρισε επιτυχία αλλά προκάλεσε και δριμείες κριτικές, στις οποίες απάντησε με την κωμωδία Ο φθονερός (1727). Η πιο γνωστή και επιτυχημένη κωμωδία του, Ο ματαιόδοξος (1732), ανήκει στην τελευταία του παραγωγή, που σημειώνει μια ένταση του διδακτικού και ηθικοπλαστικού χαρακτήρα και παράλληλα συνοδεύεται από τη βαθμιαία μείωση του ενδιαφέροντος του κοινού. Μόνο Η ψεύτικη Αγνή (1736), που παίχτηκε μετά τον θάνατό του, είχε μεγάλη επιτυχία. Παρά τα φανερά τους ελαττώματα, που οφείλονται στην ισχνή τους υπόθεση την οποία άδικα προσπαθούν να στηρίξουν κομψά και συχνά χαριτωμένα κωμικά ευρήματα και παρά την έλλειψη ψυχολογικής και δραματικής πληρότητας των ηρώων τους αξίζει να τονιστεί η σημασία των κωμωδιών του Ν., γιατί αυτές άνοιξαν τις πόρτες στο αστικό δράμα. Η μικρή ιταλική πόλη Ντέσιο, στην οποία υπάρχει σημαντική βιομηχανία μεταξωτών υφασμάτων. Ο καθεδρικός ναός της πόλης, αξιόλογη επισκευασμένη μεσαιωνική οικοδομή. Ο Φίλιππος Νερικό, γνωστός κυρίως ως Ντετούς, υπήρξε μια ιδιόμορφη φυσιογνωμία του γαλλικού 17ου αι. Στο διπλωμάτη αυτό, που φιλοδοξούσε δάφνες θεατρικού συγγραφέα, οφείλει το ευρωπαϊκό δραματολόγιο την καθιέρωση ενός νέου θεατρικού είδους, του αστικού δράματος.